मान्छे पनि जूनकिरी जस्तै हुन्छ:

रातको अँध्यारोमा जूनकिरीको उज्यालो देख्दा हामी छक्क पर्छौं। सानो जीव, तर यस्तो चमत्कारी प्रकाश! कुनै विद्युत् छैन, कुनै तार छैन — उसैको भित्रबाट निस्कने त्यो टिमटिमे उज्यालो… साँच्चै, अद्भुत लाग्छ।

त्यसैगरी, मान्छे पनि जूनकिरी जस्तै हुन्छ। सबैको भित्र कतै न कतै एउटा उज्यालो हुन्छ —प्रेमको, मायाको, सहयोगको, हाँसोको, आशाको। कहिले त्यो उज्यालो देखिन्न, तर जब जीवन अँध्यारो बन्छ —जब हतार, चिन्ता, तनावले घेरिएको हुन्छ हामीलाई, त्यही सानो उज्यालो मानिसको शब्द, व्यवहार वा साथ बनेर झिल्कन्छ। कसैले एउटै मुस्कान दिँदा हाम्रो दिन राम्रो हुन्छ, कसैले ‘तिमी सक्छौ’ भनेको भरमा हामी फेरि उठ्न सक्छौं। कसैले बिना कारण साथ दिँदा जीवनमा फेरि विश्वास पलाउँछ।

जूनकिरी उज्यालो पार्न आफू जल्छ, मान्छेले अरूलाई उज्यालो दिन आफ्ना भावना बाँच्छ। तर आजभोलि यस्तो उज्यालो हराउँदैछ। अत्यधिक व्यस्तता, लोभ, ईर्ष्या र स्वार्थको भीडमा मान्छेभित्रको जूनकिरी थाकिरहेको छ। त्यसैले, अब समय आएको छ — फेरि एकचोटि भित्रको त्यो उज्यालो याद गर्ने। फेरि एकचोटि अरूको जीवनमा जूनकिरी बन्ने। शब्दले केही फरक पार्न सक्छ, साथले कोही उठ्न सक्छ, मायाले जीवन बाँच्न सकिन्छ।

निष्कर्ष:

हामी सबैको भित्र जूनकिरी लुकेको छ। अँध्यारोमा उज्यालो बन्ने साहस गरौँ। अरूलाई झिल्क्याउँदै, आफैँ उज्यालो बनौँ।

किनभने — "संसार उज्यालो बनाउने सबैभन्दा सस्तो उपाय भनेको, आफूभित्रको जूनकिरी बाल्नु हो।"